Schellevis, Immia – De weg tussen leven en dood

De dood hoort bij het leven, net zoals de geboorte. In vroeger tijden werden deze belangrijke overgangen begeleid en meebeleefd door de naasten en gemeenschap. Door verzakelijking en taboes zijn veel stervenden en hun geliefden op zichzelf aangewezen. Ze hebben geen toegang meer tot de kennis en ervaring die voorheen door elders werd doorgegeven, waardoor ze soms te maken krijgen met onbegrip, kilte, angst, onmacht en verdriet – voor, tijdens en na het sterven.

Met De weg tussen leven en dood brengt Immia Schellevis, vuurpriesteres en vroedvrouwe voor stervenden, het aloude weten weer dichterbij. Als verpleegkundige waakte ze bij stervenden in verpleeg- en ziekenhuizen. Als thuiszorgmedewerker begeleidde ze mensen naar het einde van hun leven. Ze deed onderzoek naar de dood in onder meer het sjamanisme, druïdisme, hindoeïsme en de antroposofie. Ze kent beide kanten van stervensbegeleiding: de praktische zichtbare en de energetische onzichtbare. Naast informatie over beide kanten, deelt ze persoonlijke verhalen en beschrijft ze rituelen en gebruiken.

Meer dan zeventig jaar ervaring met stervensbegeleiding heeft Immia Schellevis gebundeld in dit handboek voor:

•  professionals (m/v) in de zorg en geestelijke begeleiding;
• hen die binnenkort gaan sterven;
• hen die hun geliefden vol liefde en begrip willen begeleiden op het laatste stuk van hun weg tussen leven en dood;
• hen die met een verlies te maken krijgen of hebben gehad;
• en voor hen die zich willen voorbereiden op hun eigen dood.

Mijn recensie:
Soms lees je een boek en dat raakt je van binnen. Dat een boek mij raakt, is niet zo verwonderlijk. De meeste boeken spiegelen wel een stuk waarin ik mijzelf terug kan vinden. Maar dat ik daadwerkelijk met tranen in mijn ogen zat bij bepaalde passages, daar moest ik toch wel even bij slikken. Wat een herkenning vind ik terug in dit boek, uit de tijd dat ik een ‘vroedvrouw’ mocht zijn voor mijn eigen moeder. Maar ook blijkbaar had ik nog met wat trauma en verdriet te dealen en dat te verwerken, zelfs na 13 jaar. Mijn tranen waren dan ook niet vanuit verdriet, maar een gevoel van opgelucht zijn, eindelijk verwerken van oud verdriet en trauma, doordat ik dit mooie boek van Immia mocht lezen.
Wat een fijn en duidelijk boek, een handleiding om met de dood te kunnen omgaan en stervenden te kunnen helpen. Maar ook om naar je eigen dood te kunnen kijken vanuit het nog hier en nu, het leren begrijpen ervan, weten wat je nog moet regelen, en waarom.
Dit boek geeft zoveel handvatten voor allen die met de dood te maken krijgen, iedereen dus, of het nu jouw dood betreft of dat je iemand kan bijstaan in het sterven.
Ze raakt eigenlijk alle onderwerpen rond de dood aan in haar hoofdstukken, zowel vanuit de levenden bekeken, als vanuit de stervenden.
Vond haar eigen ervaringen prachtig om te lezen, dat geeft inzicht in deze toch wel vaak taboewereld van de dood. Betekenissen zoals het dodenwiel werden mij duidelijk, de kennismaking met Vrouwe Dood, het kaarsenvuur laten branden, zo mooi omschreven allemaal, zo tastbaar en toch zo van een andere wereld ook.
De meditaties en de woorden waarmee ze jou vragen stelt, komen echt diep binnen en zetten je aan tot zelfonderzoek, nadenken en reflectie. Met alle foto’s geeft ze je een kijkje in haar wereld, haar schilderijen zijn prachtig. Dankbaar dat Immia dit boek schreef, en ik hoop dat het vele mensen gaat helpen op De weg tussen leven en dood.